28 سال سکوت در برابر جنایت خمینی در تابستان 67

استقامت و پایداری از جنس کوه دماوند

 ... نمی دانم چه خواهد شد

و فردا در کجای این خراب آباد خواهم مرد ...

بهرتقدیر من هم آرزو دارم

پس از مرگم زجمع دوستان

 یک شاعر سرگشته و عاصی

 زند فریاد کای مردم

فلانی برد عمری دار بر دوشش

فلانی مرد اما عاشقی نوشش ،

اما عاشقی نوشش ...

( سروده ای از دکتر ملکی )

گاهی در مواجه با برخی از آدمها محو و مبهوتشان می شوی و بخود که باز می گردی می بینی چیزی در تو رشد کرده که

غرق غرور و امید شده ای. ازوجودشان یک دنیا احساس های خوب میگیری و سرشار از انرژی برای دوباره پوییدن و جنگیدن و تسلیم نشدن می شوی. انسانهای خوب و بزرگی چون دکتر محمد ملکی، سحر بهشتی ، آرش صادقی، شعله پاکروان ، حشمت الله طبرزدی، مادربزرگ ریحانه، اکرم نقابی ، مادر امیرارشد تاجمیر، مادر افشین اسانلو، مادر مصطفی کرم بیگی، گوهر عشقی و دهها نمونه زن و مردی که گرچه از هم دوریم و نسبت فامیلی با هم نداریم، گرچه حتی هرگز از نزدیک یکدیگر را ندیده ایم و علایق شخصی هم را نمی شناسیم اما درد مشترکی داریم که دل هایمان را با صمیمانه ترین وجه بهم پیوند داده است و اینک دوستتر از هر دوست و فامیل تر از هر فامیل و هم آشنای همیم.

انسانهای پاک و نجیبی که در گذر زمان، ناخواسته از روزهای معمول زندگی خود کنده شده اند و پا در راهی گذاشته اند که تنها دوست می کشاندشان. انسانهایی که بخاطر پرداخت گرانبهاترین گوهرهای زندگی خود ، اینک به نمادی از عشق و ایمان و مبارزه و فدا تبدیل شده اند. نه کسی را یارای ترساندن آنان است و نه آنان اهل کوتاه آمدن و عقب نشینی هستند. از تجربه مسیری هم که زنان و مردان بسیاری از 37 سال پیش آنرا رفته و پیموده اند، آموخته اند که دیگر مجاب نیرنگ و حیل دشمنان در آستین دوست نیز نشوند، ساده اندیش نباشند و دل به دروغهای زیبا خوش نسازند.

زنان و مردانی از جنس کوه دماوند که برای ایران و ایرانی، استقامت و پایداری، صلح  و آزادی آرزومندند. ایرانی بدون چوبه های دار صبحگاهی در سحرگاهان خاموش میدان ها. برآمدن خورشید بدون خبرهای جگرسوز اعدام ها و شنیده شدن ناله های جگرسوز مادرها در پشت درهای مخوف زندانها برای عزیزانی که صبحشان هرگز سحر نخواهد شد.

 کودکانی بدون داشتن ترازو و گل و فال در میان دستهای سیاه و چشمهای معصوم بی گناهی که نشانی از فروغ شادی های کودکانه ندارند. ایرانی بدون دختران فراری، جوانان ناامید، خودکشی و خودسوزهای دردناک و مردمانی فقیر و افسرده. ایرانی بدون زندانی سیاسی که تنها جرمش اختلاس نکردن و خیانت پیشه نبودن و دست در جنایت نداشتن است... ایرانی بدون خانواده های بغض در گلو مانده و مشت فروخورده و سینه سوخته از سوز دردهای بی شمار زندگی در یک حکومت استبدادی . ایرانی بدون تکرار تلخ خاوران و لاله های سرخ خاموشش و نفرین روزانه مادران سیاهپوشش.

زنان و مردانی که ترجیح داده اند، ایستاده مردن را بر ذلت و خواری و فریاد زدن را بر سکوت پیشه کردن .

زنان و مردان عاشقی که با قلبهای زخم نشانده اشان با هم پیوند خورده اند و اینک درهم تنیده شده و رشته ای ساخته اند که کسی را یارای گسستنش نیست. زنان و مردانی که قلب ستار و ریحانه و امیر ارشد تاجمیر و کیانوش آسا و ندا و صبا و اشرف نشانها و همه شهدای راه آزادی نه در درون خاک که اینک در سینه های تک تک آنان می تپد و این قلبها نه اهل مرعوب شدن هستند و نه کوتاه آمدن.

 آمده اند چون سیلی روان شوند و مست و سرشار از شراب عشق یار، نشان دهند ظلم و استبداد حاکم را، فرو بریزند ترس و وحشت دلها را و چون سروهای ایستاده ای که جان فدا کرده اند خود همسرا با پرنده های عاشق پرگشوده اشان مستانه  بسرایند:

حیف بود مردن بی عاشقی

تا نفسی داری و نفسی بکوش

سر که نه در راه عزیزان رود

بار گرانست کشیدن به دوش

28 دسامبر 2015

نکیسا بامداد