نکیسا بامداد

    مردم ایران با وجود دو انقلاب بزرگ در تاریخ یک صد ساله خود و با وجود تاریخی از خلق حماسه های پرشکوه اما تا به امروز از داشتن یک حاکمیت ملی و مردمی که برآمده از عزم و اراده و رای مردم ایران باشد محروم مانده اند. این موضوع بویژه از این جهت حایز اهمیت است که بار دیگر بر سر یک بزنگاه تاریخی به لحاظ سیاسی ایستاده ایم. دورانی که مردم شریف ایران همراه با اپوزیسیون مردمی و کانون های شورشی عزم سرنگونی رژیم مرتجع آخوندی را بیش از هر زمان دیگر جزم کرده اند و در این حال ارتجاع و استعمار به تکاپور افتاده و با بکارگیری بنگاه های خبر پراکنی، فرصت طلبان و بقایای فاسد رژیم گذشته همراه با مشتی خائن و مزدور با برخورداری از حمایت های درونی و بیرونی با بوق و کرنا وارد شده اند و همه در یک کر همآهنگ ژست اپوزیسیون به خود گرفته و روخوانی های رضا پهلوی را لانسه می کنند. سناریویی ارتجاعی استعماری در تاریخ سیاسی ایران که تا کنون چند بار تکرار شده و مردم ستمدیده ایران را نزدیک به صد سال زیر ظلم سیاه ترین دیکتاتوری ها قرار داده است. سال ۱۳۵۷ ژنرال هایزر (درحالیکه محمدرضا شاه -پادشاه ایران- خبر نداشت!) با