نکیسا بامداد

    مدتی است در خبرگزاری ها و رسانه های پارسی زبان، شبکه های اجتماعی و یا در گفتگوهای سیاسی از سوی طیفی از سلطنت طلبان و استمرار طلبان غیرمسوول شنیده می شود که در ایران اپوزیسیون کارآمدی وجود ندارد! برخی هم تا آنجا پیش رفته اند که منکر وجود اپوزیسیون هستند! حرفی که بارها از زبان سران جمهوری اسلامی هم شنیده شده است. در مواجهه با چنین پدیده ای نخستین پرسشی که به ذهن شنونده خطور می کند منشا این حرف است و اینکه چه کسانی از این حرف سود برده و چه کسانی زیان می بینند؟ همچنین همزمانی این حرف از طرف افراد مختلف با بیان یکسان در رسانه های فارسی زبان آن هم در زمانی که جامعه در وضعیت انفجاری است و رژیم در بحران های کمرشکن اقتصادی و سیاسی دست و پا می زند چه بار و معنایی دارد؟ آیا کم رنگ کردن و یا نادیده گرفتن اپوزیسیون سرنگونی طلب حتی اگر با آن مخالف باشیم به نفع فاشیزم دینی حاکم بر ایران نیست؟ با کمرنگ کردن نقش سازمان مجاهدین و شورای ملی مقاومت ایران به عنوان شناخته شده ترین اپوزسیون نظام ملایان چه کسانی سود می برند؟ مگر جمهوری اسلامی هم همیشه به دنبال تضعیف مخالفان خود بویژه سازمان مجاهدین خ

    مردم ایران با وجود دو انقلاب بزرگ در تاریخ یک صد ساله خود و با وجود تاریخی از خلق حماسه های پرشکوه اما تا به امروز از داشتن یک حاکمیت ملی و مردمی که برآمده از عزم و اراده و رای مردم ایران باشد محروم مانده اند. این موضوع بویژه از این جهت حایز اهمیت است که بار دیگر بر سر یک بزنگاه تاریخی به لحاظ سیاسی ایستاده ایم. دورانی که مردم شریف ایران همراه با اپوزیسیون مردمی و کانون های شورشی عزم سرنگونی رژیم مرتجع آخوندی را بیش از هر زمان دیگر جزم کرده اند و در این حال ارتجاع و استعمار به تکاپور افتاده و با بکارگیری بنگاه های خبر پراکنی، فرصت طلبان و بقایای فاسد رژیم گذشته همراه با مشتی خائن و مزدور با برخورداری از حمایت های درونی و بیرونی با بوق و کرنا وارد شده اند و همه در یک کر همآهنگ ژست اپوزیسیون به خود گرفته و روخوانی های رضا پهلوی را لانسه می کنند. سناریویی ارتجاعی استعماری در تاریخ سیاسی ایران که تا کنون چند بار تکرار شده و مردم ستمدیده ایران را نزدیک به صد سال زیر ظلم سیاه ترین دیکتاتوری ها قرار داده است. سال ۱۳۵۷ ژنرال هایزر (درحالیکه محمدرضا شاه -پادشاه ایران- خبر نداشت!) با