نکیسا بامداد

در کرانه های خونین و تب دار تابستان ۱۳۶۷ فرزندان خورشید از نسل مجاهدین خلق ایران اما اسیر دیو جماران، در آزمایشی شکوهمند و هدفدار در یک انتخاب ناگزیر بین مرگ و زندگی در اوج بی رحمی و شقاوت قتل عام شدند. قتل عامی که در ردیف هولوکاست معرفی شده است. جرم قتل عام شدگان، زدن دست رد به سینه خمینی و دژخیمانش بود که بی باک و گردن فراز در انتخاب بین زندگی با پذیرش ندامت و بندگی و یا انتخاب بین کلمه مجاهد و منافق، مجاهد را برگزیدند و به همین خاطر غرورآفرین سربدار شدند. به این ترتیب در یک بزنگاه تاریخی و سیاسی نام بلند مجاهد خلق را با مقاومتی حماسی و پرشکوه به خون خود آذین بستند و نشان دادند که خورشیدِ در اسارت هم خورشید است و این چنین یک رخداد تراژدیک را به برگی سرخفام از تاریخ سیاسی میهن مبدل نموده و دژخیمان و آدمکشان خمینی جنایتکار را تا ابد خوار و سرافکنده ساخته و ژرفای عشق و ایمانشان به آزادی و سازمانشان را ترسیم نمودند . دژخیم جماران سرمست از کشتار سرسخت ترین مخالفانش می پنداشت که نسل مجاهد خلق تمام شده است غافل از اینکه خون سرخ این شهیدان در رگ های مجاهدین و وجدان بشریت همچنان