نکیسا بامداد

در خبرهای سوم دیماه 1394 آمده بود که دادگاه عالی آمریکا با امضای باراک اوباما رای بر دادن غرامت هنگفتی از سوی رژیم ایران به دیپلماتهای به گروگان گرفته شده آمریکایی در حمله به سفارتخانه این کشور در تاریخ 13 آبان 1358 داده است. هچنین بابت دو حادثه تروریستی دیگر به قربانیان حادثه بمبگذاری در بیروت و عربستان سعودی نیز می باید غرامت  قابل توجهی از خزانه ملی مردم ایران به قربانیان حادثه پراخت شود. در همین حال در اقدامی مشابه بدلیل بالا رفتن اراذل و اوباش های خامنه ای از دیوار سفارت انگلیس در تهران که منجر به از بین بردن برخی از اشیای داخل سفارت شد دولت انگلیس مبلغ هنگفتی بالغ بر یک میلیون پوند را از تهران درخواست نموده که صد البته پرداخت همه این هزینه ها باز هم از جیب مردم ایران خواهد بود. با همه این اوصاف روز شنبه 12 دیماه 1394 در اقدامی کاملا غیر متعارف و غیردپیلماتیک اراذل و اوباش افسار گسیخته خامنه ای با حمله سازمان یافته به سفارتخانه و کنسولگری کشور عربستان در تهران و مشهد و به آتش کشیدن آن برگ دیگری از توحش و بربریت خویش را با نادیده گرفتن قوانین بین المللی و حقوق مردم...

استقامت و پایداری از جنس کوه دماوند   ... نمی دانم چه خواهد شد و فردا در کجای این خراب آباد خواهم مرد ... بهرتقدیر من هم آرزو دارم پس از مرگم زجمع دوستان   یک شاعر سرگشته و عاصی   زند فریاد کای مردم فلانی برد عمری دار بر دوشش فلانی مرد اما عاشقی نوشش ، اما عاشقی نوشش ... ( سروده ای از دکتر ملکی ) گاهی در مواجه با برخی از آدمها محو و مبهوتشان می شوی و بخود که باز می گردی می بینی چیزی در تو رشد کرده که غرق غرور و امید شده ای. ازوجودشان یک دنیا احساس های خوب میگیری و سرشار از انرژی برای دوباره پوییدن و جنگیدن و تسلیم نشدن می شوی. انسانهای خوب و بزرگی چون دکتر محمد ملکی، سحر بهشتی ، آرش صادقی، شعله پاکروان ، حشمت الله طبرزدی، مادربزرگ ریحانه، اکرم نقابی ، مادر امیرارشد تاجمیر، مادر افشین اسانلو، مادر مصطفی کرم بیگی، گوهر عشقی و دهها نمونه زن و مردی که گرچه از هم دوریم و نسبت فامیلی با هم نداریم، گرچه حتی هرگز از نزدیک یکدیگر را ندیده ایم و علایق شخصی هم را نمی شناسیم اما درد مشترکی داریم که دل هایمان را با صمیمانه ترین وجه بهم پیوند داد...